toprak filizlenirken sen uzaklaşırsın
alaca renge karışmış
buram buram anadolu dan
yelkovan olmayı bırakıp
akrep olmaya giderken

insanlık varsa toprak yeşerir
yeşerdiğinde bozu akı demeden
bütün atları şahan edercesine
ayağa kalkar anadolu

bir nal gibi sağlam
yüreği iğdiş olmuş nehir kadar ağlak
bir deli gibi ölümsüz
sonsuz koksuyla uyanır anadolu

kar bile sessiz yaşar bu toprakta
kalır mı
kalır mı be adamoğlu
o karı kanyak yakıcılığında ezgiler söylettirecek
güzel gözlü koca yürekli

sert gece de parlar sesleri
ardıç eğer başını
geçen sessiz atlıların çığlığıyla uyanır
anadolu kan içinde
başı dimdik uyanır gecenin aysızlığında